Performing hydrocommons

Τι θέλει το νερό; Ποιος ζει εδώ; Τι μνήμες κουβαλά;

Τρεις ιστορίες για το νερό, τη συλλογική διαχείριση και τη βιοκοινότητα.

Περιπατητική επιτελεστική δράση, επιμέλεια-υλοποίηση Counterpublics
Συμμετέχοντες: Κωνσταντίνα Θεοδώρου, Γιωργής Νουκάκης, Γιώργος Παπαδάτος
Διοργάνωση, φιλοξενία: Σύλλογος Κυριακοχωριτών Φθιώτιδας
Κυριακοχώρι Φθιώτιδας, 14 Αυγούστου 2025

.

Η περιπατητική διαδρομή κατά μήκος του «Σηκωμένου Αυλακιού» περιλάμβανε 3 διακριτές δράσεις και 3 νοηματικούς άξονες που αναδεικνύουν το σύνθετο οικο-κοινωνικό σύστημα του αυλακιού: από την πολιτική διαχείριση- εννοιοδότηση του νερού, στο αυλάκι ως κοινωνικοτεχνική κατασκευή και ως βιοκοινότητα.

Η Κωνσταντίνα Θεοδώρου μέσα από μια επιτελεστική ανάγνωση θεωρητικών, νομοθετικών και ποιητικών κειμένων, κατά μήκος του αυλακιού συνδέει τα αιτήματα για τα δικαιώματα των ποταμών με ιστορίες που δίνουν φωνή στο νερό ανά τον κόσμο. Διατρέχει μια θεώρηση του νερού που ξεκινά από τη διαχείρισή του ως κοινό αγαθό μέχρι μια πιο ολιστική προσέγγισή τού, ως κοινή πολιτική ουσία που μας συνέχει όλους.

Τα κείμενα τοποθετημένα παράλληλα στη ροή του νερού, μετασχηματίζουν το αυλάκι από υποδομή άρδευσης σε φορέα αφήγησης — μια διαδρομή κατά μήκος της οποίας τα υλικά κείμενα παραμένουν ως κατάλοιπα, υπενθυμίζοντας ότι το νερό δεν είναι απλώς φυσικός πόρος αλλά φορέας πολιτικών σχέσεων, μνήμης και συμβιωτικών πρωτοκόλλων.

Η παρέμβαση του Γιωργή Νουκάκη αναδεικνύει τη ζωή των μη-ανθρώπινων οργανισμών. Κρανία ζώων στο νερό και κάμερες καταγράφουν την άγρια πανίδα, φέρνοντας στο προσκήνιο τα έμβια όντα με τα οποία μοιραζόμαστε το νερό και τον χώρο, προτείνοντας μια ισότιμη συνύπαρξη ανθρώπου και φύσης, συνδέοντας τη βιωσιμότητα και τη βιοποικιλότητα σε μια ενσώματη εμπειρία γνώσης και παρατήρησης

Η παρέμβαση του Γιώργου Παπαδάτου με πηλό, φωτογραφίες και αρχειακά κείμενα που ενσωματώνονται στις ρωγμές των τοίχων του αυλακιού αλλά και των δέντρων συνδέει το υλικό τοπίο με την άυλη ιστορία, δημιουργώντας σημεία αναφοράς — μικρούς «οδηγούς» μέσα στο δάσος.

Μέσα από αυτές τις παρεμβάσεις, η ίδια η μνήμη γίνεται το στοιχείο που «γεμίζει» τις ρωγμές της κατασκευής. Οι ιστορίες των ανθρώπων παρίστανται σιωπηλά ως προστατευτικά, σχεδόν μαγικά στοιχεία.

Οι εφήμερες και διακριτικές αυτές παρεμβάσεις δημιουργούν έναν επιπλέον νοηματικό άξονα, καθιστώντας το αυλάκι έναν χάρτη-υποδοχέα ιστορίας• κατά κάποιον τρόπο, ένα εφήμερο μνημείο των ανθρώπων, του νερού και της προσπάθειάς τους να το διαφυλάξουν.

What does the water want? Who lives here? What memories does it carry?

Three stories about water, collective management and the biocommunity.

Performative walking action, curated by Counterpublics
Participants: Constantina Theodorou, Yorgis Noukakis, Giorgos Papadatos
Organized and hosted by the “Association of Kyriakochorites”
Kyriakochori Fthiotidas, 14 August 2025

.

The walking route along the “Sikomeno Avlaki (Raised Ditch)” included 3 distinct actions and 3 thematic axes that highlight the complex eco-social system of the ditch: from the political management–conceptualization of water, to the channel as a socio-technical construction and as a biocommunity.

Constantina Theodorou, through a performative reading of theoretical, legislative and poetic texts along the ditch, connects the demands for the rights of rivers with stories that give voice to water around the world. She traverses a conception of water that begins with its management as a common good, up to a more holistic approach to it, as a common political essence that connects us all.

The texts, placed parallel to the flow of the water, transform the channel from an irrigation infrastructure into a carrier of narration — a route along which the material texts remain as remnants, reminding us that water is not simply a natural resource but a bearer of political relations, memory and symbiotic protocols.

The intervention of Yorgis Noukakis highlights the life of non-human organisms. Animal skulls in the water and cameras recording the wild fauna bring to the forefront the living beings with which we share water and space, proposing an equal coexistence of humans and nature, linking sustainability and biodiversity into an embodied experience of knowledge and observation.

The intervention of Giorgos Papadatos with clay, photographs and archival texts embedded in the cracks of the ditch walls and also of the trees, connects the material landscape with the immaterial history, creating reference points — small “guides” within the forest.

Through these interventions, memory itself becomes the element that “fills” the cracks of the construction. The stories of people are silently present as protective, almost magical elements.

These ephemeral and discreet interventions create an additional thematic axis, turning the channel into a map-receiver of history; in a way, an ephemeral monument of the people, the water and their effort to preserve it.